Jacht op elanden
Event ID: 633
29 september 1917
Source ID: 55
“Slechts weinig stervelingen hebben het voorrecht om een van deze dieren te vangen. Ik behoor nu ook tot deze kleine groep.
Het is zeer betreurenswaardig dat dit zeldzame wild langzaam maar zeker uitsterft. De eland is net als de wisent een overblijfsel uit vervlogen tijden. Toen hij voor mij op de grond lag, kreeg ik het gevoel dat ik iets voorvloeds voor me had. Helaas zijn de overblijfselen in Oost-Pruisen in de afgelopen jaren, iets meer dan tien jaar geleden, bijna uitgeroeid. Godzijdank is het afslachten nog een keer tegengehouden. Zo komt de eland in het hele Duitse Rijk alleen nog voor in de omgeving van Labiau in Oost-Pruisen. Hij is veel groter dan een paard en leeft in moerassige reusachtige bossen, waar de vossen elkaar ‘goedenacht’ zeggen.
Dankzij de vriendelijkheid van boswachter Mohnike was ik uitgenodigd om een sterke eland te schieten. Vijf dagen lang heb ik van ’s morgens vroeg tot in de avond met een auto kriskras door het reusachtige jachtgebied Neu-Sternberg gestruind. Mijn vakantie was kort en ik dacht al dat ik met onafgemaakte zaken weer zou moeten vertrekken, toen ons op de zesde dag werd gemeld dat er een sterke eland was gesignaleerd tijdens de jacht op honderdvijfenzestig. We spanden onmiddellijk de paarden voor de wagen en reden zo snel mogelijk naar de plek. We waren nog maar drie kilometer verwijderd van de aangegeven plek en reden in een stevige draf langs een sneeuwbank, toen de bekwame Rußti plotseling de paarden kort afremde en voor ons op vijfhonderd meter afstand de eland stond! Maar slechts voor een ogenblik, want hij verdween onmiddellijk rechts in het struikgewas. Nu was het een kwestie van geluk om het hert op schotafstand tegen te komen. Afstappen en besluipen verdraagt hij niet, dus moesten we proberen dichterbij te komen met de wagen. Al snel bevond ik me op de plek waar we hem net hadden gezien, maar het struikgewas liet me niet verder dan veertig passen naar rechts en links kijken. Goed advies was nu duur. Honderd meter verderop kwam een smalle open plek. Daar wilden we omkeren om nogmaals langs de plek te rijden waar we het hert hadden gezien. De auto draait net om zijn eigen as, als de eland honderd passen op de dwarsopen plek verschijnt. Nu zag ik dat ik een behoorlijk sterk hert voor me had, weliswaar geen schouderhert, maar met zijn machtige gestalte en zijn lange baard, die in de wind heen en weer wapperde, maakte hij een logge indruk, zoals alleen een dier uit de tijd vóór de zondvloed dat kan doen. Hij stond mooi breed op de sneeuwvlakte. Het is eigenlijk onmogelijk om dit reusachtige dier te missen! Maar de opwinding om na een zesdaagse jachttocht plotseling onverwachts voor een jachtbaar hert te staan, is toch groter dan ik had gedacht. Tot mijn grote verbazing reageerde het hert helemaal niet op mijn schot. In stilte zei ik tegen mezelf: “Misgeschoten.” Hij maakte alleen een langzame draai en gaf me de tijd om een tweede schot te lossen. Bij een edelhert zou dit onmogelijk zijn geweest, hoewel je in de bronsttijd wel het een en ander met hem kunt meemaken. Maar bij dit dier heb je toch de indruk dat het de mens helemaal niet als zijn vijand beschouwt en überhaupt geen weerstand meer kan bieden aan de cultuur.
Er was een zoektocht nodig, wat in het moeras niet eenvoudig was. Het hert had beide kogels te verduren gehad, maar moest nog een genadeschot krijgen. Pas toen het dier was neergeschoten, kon ik het kolossale dier rustig bekijken. Het was voor de omstandigheden daar een groot, sterk achtender, en ik was erg blij. Ik zou deze jacht op een eland niet voor mijn dood willen missen en ben mijn jachtheer erg dankbaar.”
Comments (0)