Een Nederlands bericht
Event ID: 668
29 april 1917
Source ID: 55
“Een verslag van de Berlijnse correspondent van het ”Allgemeine Handelsblad”
De verslaggever observeerde het kokette spel van een Engelse piloot die, omringd door de ontploffende granaten van de Duitse verdedigingsgeschut, de Duitse piloten leek uit te dagen. Plotseling schoot een opvallend gekleurd vliegtuig met zwarte kruisen op de vleugels over het vijandelijke vliegtuig heen. “Richthofen!”, riepen de soldaten. Er begon nu een wilde jacht met slingerende bochten, lussen en cirkels. Het Duitse vliegtuig bleef echter constant boven het Engelse vliegtuig en drukte zijn tegenstander steeds dieper naar de grond, hoe behendig hij ook manoeuvreerde. De afweergeschut bleef stil. Als twee verliefde vogels op een lenteavond speelden de twee vliegtuigen met elkaar. Het lokkende gefluit van beide klonk echter gruwelijk: hard en wreed klonk met razende snelheid het tat-tak-tak van hun boordgeschut. Plotseling schoot de Engelsman echter in een schuine richting naar de grond. Steeds dieper… Enkele kilometers van mijn observatiepost vandaan kwam hij op de grond terecht. Verpletterd lag hij onder zijn machine. Richthofen had zijn vijftigste tegenstander uitgeschakeld. Diezelfde avond voegde hij nog twee slachtoffers toe aan zijn roemrijke reeks.
Een paar dagen later sprak ik de ritmeester persoonlijk. Nog een jonge man, hooguit vijfentwintig jaar oud, met lichtblauwe, goedhartige ogen en een gemoedelijke glimlach. Wat kon hij mij vertellen? Hij vloog nog maar kort. Hij had geluk gehad. De Duitse vliegtuigen die nu worden gebruikt, doen in niets onder voor de Franse en Engelse. Ook aan durf ontbreekt het de Duitse piloten niet. En dat juist zijn eskader bijzonder veel geluk had – het schoot honderdveertig vijanden neer, terwijl slechts twee van zijn squadron niet terugkeerden – schrijft von Richthofen voornamelijk toe aan het betere schietvermogen van de Duitse piloten. Maar alle respect voor de Engelse piloten. Moedige kerels, taaie sporters, die het vliegen nu echter niet meer alleen als sport beschouwen, maar ook als wetenschap. Ze moeten als tegenstanders serieuzer worden genomen dan de Fransen, die weliswaar ook niet aan moed en zelfvertrouwen ontbreken, maar te veel vertrouwen op hun elegante intuïtie. De jonge ritmeester vertelde dit alles zonder enige opschepperij. Een man die in honderden luchtgevechten de ernst van het leven heeft leren kennen, is zich terdege bewust van zijn roem, maar hij weet dat ook voor hem het moment kan komen dat Boelcke en Immelmann niet bespaard is gebleven. Wie dag en nacht klaar moet staan om de gevaarlijkste wanhoopsdaad van de oorlog te ondernemen, heeft, hoe jong en beroemd hij ook mag zijn, geen begrip voor opschepperij. Zijn zenuwen zijn als de spanbanden van zijn vliegtuig, sterk en altijd gespannen. Zijn mond blijft gesloten, zijn blik kalm. Het was dan ook erg moeilijk om Richthofen aan het praten te krijgen. Waarom zijn de vliegtuigen van zijn eskader zo fel gekleurd? Toeval. Zijn eerste vliegtuigen hadden, de hemel weet waarom, een felle kleur. Daardoor herkennen de Engelsen hem en zijn kameraden in één oogopslag. Zijn snelste daad verrichtte hij pas enkele weken geleden. Op een ochtend lag hij nog in bed in een nabijgelegen stad. Men maakte hem wakker met het nieuws dat er een vijandelijk vliegtuig in zicht was. Opstaan? Blijven liggen? Hij stond op. Hij gooide zijn bontjas over zijn pyjama en zette snel zijn helm op. In een auto racete hij naar de hangar. De lucht in. Een kwartier later lag von Richthofen weer in zijn bed. De Engelsman had het moeten geloven. Kort daarna stond in de schuur van Richthofen een “Spad”-toestel, het nieuwste model van de Entente-vliegers. De stoel van de piloot, de vleugels, het machinegeweer vol bloedvlekken. De kogel moest door een slagader van de Engelsman zijn gegaan. Met zulke beelden voor ogen veranderde de roekeloze jongeman in een ernstige, zwijgzame man.”
Comments (0)