Een gesprek over overwinning 75
Event ID: 549
02 april 1918
Source ID: 43
“Newton, de waarnemer, werd zeer geprezen, niet bij naam, maar door middel van verwijzingen, op de middag van zijn dood, toen Richthofen tijdens een late lunch in het vooruitgeschoven hoofdkwartier van het eskader informeel het verhaal van de moord vertelde aan een onverwachte gast, luitenant Lampel.
De scène speelde zich af in een verlaten Engelse hut van ‘olifantijzer’ waarin men net kon staan. Het licht stroomde naar binnen door de open deuren aan beide uiteinden. Richthofen en zijn officieren zaten aan alle vier de zijden van de lange tafel die het midden en het grootste deel van de kamer in beslag nam. De ace zelf zat op een houten kist aan het hoofd van de tafel. Hij droeg een zware grijze wollen trui, die aan de voorkant open was en een leren vest eronder blootlegde. Hij droeg een geelbruine rijbroek en leren beenkappen. Andere leden van Staffel 11, waaronder de luitenants Weiss, Wolff en Gussmann, droegen de jassen van hun grijze dienstuniformen. Geen van hen droeg onderscheidingen en geen van de jassen was dichtgeknoopt. Sommige piloten hadden nog olievlekken op hun wangen. Ze waren allemaal jong en nog opgewonden van de laatste vlucht over de grens.
Lampel, de bezoeker, ontmoette de beroemde vlieger voor het eerst. Lampel was verlegen in zijn aanwezigheid. ‘Ga bij ons zitten’, nodigde Manfred hem uit, terwijl hij met zijn hand naar een vrije plaats aan tafel wenkte. ‘Ordonnans, nog een plaats en wat lunch. Het is niet veel, maar je bent welkom in onze Engelse bungalow. Onze gastheren zijn zo plotseling vertrokken dat ze vergeten zijn de voorraadkast te vullen.’ Lampel vroeg wat het eskader die dag in de lucht had bereikt. ‘Ik heb net mijn vijfenzeventigste vijandelijke vliegtuig neergehaald’, antwoordde Richthofen eenvoudig. Terwijl Lampel hem feliciteerde, keek Richthofen zwijgend de deur uit. De beelden van de brandende vliegtuigen waren weer in zijn gedachten, opgefrist door de herinnering van een uur geleden aan Jones en Newton die in brand naar de aarde stortten.
‘Vreemd’, begon hij langzaam, ‘maar de laatste tien die ik heb neergeschoten, zijn allemaal verbrand. Die van vandaag ook. Ik heb het goed gezien. In het begin was het maar een klein vlammetje onder de stoel van de piloot, maar toen het vliegtuig dook, kwam de staart omhoog en zag ik dat de stoel was doorgebrand. De vlammen bleven zichtbaar terwijl het vliegtuig naar beneden stortte. Het stortte neer op de grond met een verschrikkelijke explosie – erger dan ik ooit eerder heb meegemaakt. Het was een tweezitter, maar de inzittenden verdedigden zich goed.
‘Je raakte hem bijna in de lucht’, onderbrak Gussmann hem, bijna op verwijtende toon. ‘We zagen allemaal dat je zo dicht bij hem vloog dat een botsing onvermijdelijk leek. Je maakte me doodsbang.
‘Ja, het was kantje boord’, antwoordde Richthofen met een glimlach. ‘Ik moest heel dichtbij komen. Ik geloof dat de waarnemer, wie hij ook was, een taaie was – een eersteklas vechter. Hij was een duivel van moed en energie. Ik vloog tot op vijf meter van hem, totdat hij er genoeg van had, en dat ondanks het feit dat ik geloof dat ik hem eerder had geraakt. Zelfs tot het allerlaatste moment bleef hij op me schieten. De kleinste fout en ik had hem in de lucht geramd.’
Het verhaal werd onderbroken door de verschijning van een slanke jonge officier in de deuropening van de hut. Hij had een telegram in zijn hand. Het was de aankondiging dat de keizer Richthofen de derde klasse van de Orde van de Rode Adelaar met Kroon had toegekend. Er klonken luidruchtige felicitaties en Richthofen spoorde zijn kameraden aan om hun best te doen.”
Comments (0)