MvR gewond – Woodbridge’s versie
Event ID: 542
Categorieën:
06 juli 1917
Source ID: 43
“De man die Richthofen op die ochtend van 6 juli neerschoot, was vluchtcommandant Albert Edward Woodbridge, die op dat moment tweede luitenant was en optrad als waarnemer voor pilootkapitein D. C. Cunnell, die het bevel voerde over een vleugel van het Twintigste Squadron, R. F. C.
Cunnell kwam zes dagen later om het leven, maar Woodbridge overleefde de oorlog en kon zijn verhaal vertellen.
“… Het was een mooie ochtend, die 6 juli, en de wind stond gunstig. Wij zes, die onze vlucht vormden, stegen rond tien uur op en begonnen aan onze patrouille boven Comines, Warneton en Frelinghein, tussen Ieper en Armentières. We waren ongeveer een half uur onderweg en bevonden ons ruim boven de Duitse linies op een hoogte van ongeveer 1200 voet. Toen we vanuit het noorden naar beneden zwenkten, zagen we een formatie van acht snelle Duitse vliegtuigen. Ze draaiden naar het westen en kwamen tussen ons en onze eigen linies in. Ik merk dat de baron deze manoeuvre een truc noemt om onze terugtocht af te snijden. Dat is nogal vergezocht, want we vochten vooral boven de Duitse linies – daar vond alles plaats – en volgens onze orders waren we daar op zoek naar gevechten.
Zodra ze achter ons waren, draaiden we om en gingen we op hen af om de strijd aan te gaan. We waren nog maar net in contact gekomen met hen toen andere vijandelijke formaties – grotere – van alle kanten leken te naderen. Jeetje, ik weet niet waar ze allemaal vandaan kwamen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel Hunnen tegelijk in de lucht gezien. Later schatten we dat er in totaal ongeveer veertig Albatross-verkenners in formatie waren, die uit acht tot twintig toestellen leken te bestaan.
Zoals Cunnell in zijn rapport schreef, ‘ontstond er een algemeen gevecht’. Dat is formeel taalgebruik voor de meest verschrikkelijke scrimmage die je je kunt voorstellen. Ik vuurde mijn voor- en achterkanonnen af tot ze allebei heet waren. Ik bleef van de ene naar de andere springen. Cunnell hanteerde de oude F. E. voor wat ze waard was, draaide haar van de ene naar de andere kant, ontweek duikvluchten van bovenaf en miste frontale botsingen op een haar na. De lucht was vol met suizende machines en het lawaai van de op volle toeren draaiende motoren en de krakende machinegeweren was meer dan oorverdovend.
De moffen toonden meer vechtlust dan normaal. Ze gingen er vol in. Hierdoor konden we van dichtbij vuren, wat echt in ons voordeel was. Cunnell en ik schoten op vier van de Albatrosses vanaf een afstand van slechts dertig meter, en ik zag mijn tracers recht in hun rompen gaan. Die vier gingen neer, en gelukkig zag een deel van onze vlucht ze tuimelen, want we kregen de eer voor hun neerhaling. Sommige stonden in brand – gewoon vuurballen en rook, weet je wel – een akelig gezicht, maar op dat moment was er geen tijd om daarover na te denken.
Twee van hen kwamen recht op ons af, en ik denk dat de eerste Richthofen was. Ik herinner me dat er niets aan dat toestel was dat niet rood was, en god, wat kon hij vliegen! Ik opende het vuur met de voorste Lewis, en Cunnell deed hetzelfde met het zijgeschut. Cunnell hield de F.E. op koers, en dat deed de piloot van de geheel rode verkenningsvliegtuig ook. Gad, met onze gecombineerde snelheden moeten we elkaar met ongeveer 250 mijl per uur hebben benaderd.
Godzijdank blokkeerde mijn Lewis niet. Ik bleef een gestage stroom lood op de neus van dat toestel afvuren. Hij vuurde ook. Ik zag mijn tracers langs de lopen van zijn Spandaus spatten en ik wist dat de piloot er vlak achter zat. Zijn lood suiste langs mijn hoofd en scheurde gaten in de badkuip.
Toen gebeurde er iets. We waren nog geen twintig meter van elkaar verwijderd toen de Albatross plotseling zijn neus naar beneden richtte. Zip, en hij vloog onder ons door. Cunnell maakte een bocht en draaide. We zagen het volledig rode vliegtuig in een spin terechtkomen. Het draaide rond en rond en rond. Het was geen manoeuvre. Hij had de controle volledig verloren. Zijn motor draaide op volle toeren, dus ik dacht dat ik hem in ieder geval gewond had. Aangezien zijn hoofd het enige deel van zijn lichaam was dat niet door zijn motor tegen mijn vuur werd beschermd, dacht ik dat hij daar geraakt was. Maar ik heb hem niet zien neerstorten – nee, daar had ik het te druk voor. Er doken nog meer Duitsers uit alle richtingen op, en we bleven maar schieten op alles wat voorbij zoefde of waar we op konden duiken. Het ergste was dat het nooit leek alsof het een hele dag zou duren. In feite duurde het maar ongeveer veertig minuten, maar dat is een eeuwigheid in een luchtgevecht.
Mijn handen waren verbrand en vol blaren en mijn keel deed pijn van de droogte toen we eindelijk terugkeerden met al onze munitie opgebruikt. De Archies maakten het ons erg moeilijk toen we terugvlogen naar de linies. Onze vlucht had zeven Huns neergehaald, waarvan Cunnell en ik er vier op ons conto kregen op basis van de getuigenissen van andere piloten. Onze score omvatte niet de volledig rode kerel, die nu Richthofen lijkt te zijn geweest, omdat ik niet zeker wist of hij zich niet had kunnen herstellen voordat hij neerstortte, maar hij was zeker buiten controle.”
Comments (0)