Skip to content

19 november

(UTC+1)

Gebeurtenissen op deze dag in het leven van Manfred von Richthofen

MvR benoemd tot luitenant

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_victories_of_Manfred_von_Richthofen?p. ?

19 november 1912
Ostrowo
Ostrowo

MvR benoemd tot luitenant en in het 3e squadron in Ostrowo

Eerste Officierstijd

Der rote Kampfflieger von Rittmeister Manfred Freiherrn von Richthofen, 1917, 351.000 - 400.000, Verlag Ullstein & Co, Berlin-Wien?p. 16?

19 november 1912
Herbst 1912
Ostrowo
Ostrowo

“Ik kreeg eindelijk de epauletten. Het was zowat het meest trotse gevoel dat ik ooit heb gehad, om in één keer ‘Mr Lieutenant’ genoemd te worden. Mijn vader kocht een hele mooie merrie voor me die ‘Santuzza’ heette. Ze was een prachtig dier en onverwoestbaar. Liep als een lammetje voor de trein. Gaandeweg ontdekte ik dat ze heel goed kon springen. Ik was meteen vastbesloten om van deze goede merrie een springpaard te maken. Ze sprong geweldig. Ik heb zelf een paddock trick van een meter zestig met haar gesprongen. Ik vond veel steun en begrip bij mijn maat von Wedel, die al menig mooie prijs had gewonnen met zijn springpaard ‘Fandango’. Dus trainden we allebei voor een springwedstrijd en een cross-country rit in Breslau. Fandango’ deed het geweldig, ‘Santuzza’ deed zijn best en deed het ook goed. Ik had het vooruitzicht om iets met haar te gaan doen. De dag voordat ze geladen werd, kon ik het niet laten om nog een keer met haar over alle hindernissen in onze springtuin te gaan. We gleden en gleden. Santuzza’ kneusde haar schouder een beetje en ik stootte mijn sleutelbeen. Ik eiste ook snelheid van mijn goede dikke merrie ‘Santuzza’ in de training en was erg verbaasd toen Von Wedel’s volbloed haar versloeg. Een andere keer had ik het geluk om een hele mooie vos te rijden op de Olympische Spelen in Wroclaw. De cross begon en mijn ruin was nog springlevend in de tweede derde, dus ik had een kans van slagen. Toen kwam de laatste hindernis. Ik kon van een afstand zien dat dit iets heel speciaals moest zijn, want er had zich een enorme hoeveelheid mensen verzameld. Ik dacht bij mezelf: “Vat moed, het gaat mis!” en kwam aangesneld op het talud, waarop een paddock trick stond. De menigte bleef naar me zwaaien dat ik niet zo hard moest rijden, maar ik kon niets zien of horen. Mijn vos neemt de paddock trick bovenaan de dam en tot mijn grote verbazing gaat hij aan de andere kant de Weistritz in. Voor ik het wist sprong het dier in één grote sprong de helling af en paard en ruiter verdwenen in het water. Natuurlijk gingen we ‘overhead’. Felix’ kwam er aan deze kant uit en Manfred aan de andere kant. Toen ze me aan het eind van de cross wogen, zagen ze tot hun verbazing dat ik niet de gebruikelijke twee pond was afgevallen, maar tien pond was aangekomen. Gelukkig kon je niet zien dat ik drijfnat was. Ik had ook een hele goede Oplader en dit ongelukkige dier moest alles doen. Renwedstrijden, crosscountry rijden, springwedstrijden, voor de trein lopen, kortom, er was geen oefening waarin het brave dier niet getraind werd. Dat was mijn braafste ‘Blume’. Ik heb hele mooie successen met haar behaald. Mijn laatste was in de Kaiserpreis-Ritt in 1913, toen ik de enige was die het cross-country parcours voltooide zonder een fout te maken. Er is me één ding overkomen dat ik niet zo snel zal herhalen. Ik galoppeerde over een heideveld en lag plotseling ondersteboven. Het paard was in een gat in het tuig gestapt en ik had mijn sleutelbeen gebroken bij de val. Ik had nog zeventig kilometer gereden, had geen fout gemaakt en had de tijd bijgehouden.”

Böhme (Jasta Boelcke) bezoekt JG1

Red Baron, The Life and Death of an Ace, Peter Kilduff, A David & Charles book, 2007?p. 183?

19 november 1917
Markebeke
Marke

“Het jagdgeschwader van Richthofen is ook verbonden aan ons legerkorps en bevindt zich in de buurt, maar staat alleen ter beschikking van het opperbevel van het leger voor speciale missies, terwijl wij een voorgeschreven sector aan het front hebben. Natuurlijk hoeven we daar niet precies binnen te blijven; als de situatie het vereist, jagen we heel vaak zelfs in de aangrenzende sectoren – dat is zo geweldig aan de gevechtsvliegerij, dat je bij elke vlucht nieuwe taken vindt en ze dan uitvoert op basis van je eigen beslissing.
Gistermiddag, op de terugvlucht van het front, stopte ik voor een kop koffie op het vliegveld van Richthofen – ze hebben daar altijd de lekkerste taarten. Richthofen wordt voortdurend bespioneerd door kunstenaars, die zijn gelijkenis willen schilderen. Gisteren, zei hij, wilde hij helemaal stoppen met vliegen en zich bezighouden met zelfportretten, wat minder gevaarlijk is en je tenminste net zo snel beroemd maakt.”

Back To Top