Een vlucht in een vastgemaakte ballon
Event ID: 578
17 februari 1918
Source ID: 55
“Op een mooie dag in februari voerde ik mijn al lang gekoesterde plan om een ballonvaart te maken in een vastgebonden ballon uit. Een jonge heer uit mijn eskader, die hetzelfde verlangen had, sloot zich bij mij aan. We reden naar de omgeving van Cambrai, naar een ons onbekende luchtvaarder, en legden hem ons verzoek voor. Een absolute levensverzekering bestaat immers niet in oorlogstijd, zelfs een ballon met anker niet, want ook daarop azen de piloten. De gasballonnen stijgen over het algemeen niet bijzonder hoog. Dat doen ze niet uit angst voor de boze vijand, maar omdat ze niet anders kunnen. Vijftienhonderd tot zestienhonderd meter is ongeveer normaal. Bij rustig weer verloopt zo’n klim vrij eenvoudig, ik wil niet zeggen oninteressant, maar er zit weinig spanning bij.
De dag dat ik vloog was het absoluut rustig. Bij harde wind zou je heel gemakkelijk zeeziek kunnen worden. Op commando werd de gasbel door heel veel mensen losgelaten en steeg hij in een vrij hoog tempo de lucht in. Je staat in een kleine mand en kijkt uit over de omgeving. Ik heb altijd gedacht dat je veel meer zou zien in het “oog van het leger”, zoals de luchtschepen vaak worden genoemd. Ik heb ontzettend weinig gezien. Het is ongeveer hetzelfde als in een vliegtuig, als ik duizend meter hiervandaan vlieg. Dan zie ik ook niets precies. Ik zag wel de voorste Engelse linies, artilleriestellingen van de vijand en ver daarachter. Maar het hele beeld is vervormd. Als piloot en voormalig waarnemer ben ik in ieder geval gewend aan een beter zicht. De luchtvaarders waren echter volkomen gerustgesteld over wat ze zagen en zeiden dat het niet mogelijk was om meer te zien. De foto’s die ze hadden gemaakt, boden echter een werkelijk prachtig uitzicht. Het interessantste aan de hele ballon is natuurlijk wanneer het ding wordt aangevallen en de inzittende eruit moet springen: de beroemde sprong in het onbekende. De beslissing wordt hem relatief gemakkelijk gemaakt, omdat het gas boven hem langzaam begint te verbranden en hij, als hij niet besluit om te springen, zeker zal sterven. Dan liever het “onbekende” dan een zekere dood. Overigens is de zaak helemaal niet zo onzeker, want er gebeuren nauwelijks ongelukken. De jonge man met wie ik daar was, kon het niet laten en moest eruit springen. Hij deed dit niet uit nieuwsgierigheid, maar puur uit passie. Hij vond dat het te mooie, romantische momenten waren om te missen voor een jonge man. Hij klom hiervoor alleen naar boven, keek eerst een tijdje naar de omgeving, toen zag ik hem door mijn verrekijker over de rand van de mand heen springen, en om zo lang mogelijk van het romantische moment te genieten, bungelde hij nog een tijdje met zijn benen buiten de mand; toen nam hij een kort besluit en sprong hij naar beneden. De val duurde echter niet lang, want na een paar meter had de parachute zich al ontvouwd. Hij beschreef het me alsof hij maar heel kort in vrije val was geweest, wat natuurlijk niet erg prettig was geweest. Plotseling had er een enorme schok plaatsgevonden en hing hij, vastgebonden onder zijn armen, aan het touw van de parachute, een absoluut veilig gevoel. En nu, zoals hij zei, zou het te romantisch zijn geweest hoe hij langzaam de aarde naderde. Omdat er helemaal geen wind stond, kwam hij heel dicht bij mijn standplaats weer op de grond terecht. Toen ik de dalende parachutist al tegen de horizon kon vergelijken, viel het me op dat de parachute erg snel naar beneden kwam. Ik dacht dat ik me vergiste, maar mijn gevoel klopte. Hij kwam behoorlijk hard neer en verstuikte volgens de voorschriften zijn linkerbeen, maar was toch gelukkig. Ik vond het eigenlijk nogal overbodig. Als de parachute zich niet had geopend, had hij voor niets zijn nek gebroken. Maar diep tevreden namen we afscheid van de belachelijke concurrentie, stapten in ons vliegtuig en vlogen naar huis.”
Comments (0)