Een Belg

    Event ID: 380

    Categorieën:

    Anekdote
    Duits
    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

    02 juli 1917

    exact date?
    50.82747206354903, 3.2658950397476594
    Kortrijk

    Source ID: 10

    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 130

    “Ik leerde iets van Manfred dat het waard is om opgeschreven te worden en dat misschien zijn gelijke niet kent in de geschiedenis van de wereldoorlog. Half juli had Manfred zijn vliegveld vlakbij de stad Kortrijk, waar veel “onaangename rijke” mensen (“Lappenschlote”, zoals Manfred het uitdrukte) bij elkaar woonden. Engelse en Franse vliegtuigen schepten er een vreemd genoegen in om deze stad ’s nachts te bombarderen. De arme (of liever rijke) Belgen leden enorm onder de handen van hun geallieerden. Vloeken stroomden uit de lucht. Maar de situatie werd steeds venijniger. Manfred was er zelf getuige van hoe een huis waar hij naast stond als een kaartenhuis instortte door een Franse bom en 15 Belgen onder het puin bedolven. De verbittering van de bevolking tegenover de broeders van de Confederatie steeg tot het kookpunt. De Rode vliegeniers deden goed werk door de gehate bommenwerpers op te ruimen. Manfred schoot er één neer die net een ravage had aangericht in de straten. Eén van de inzittenden van het tweedekkervliegtuig was dood, de andere slechts licht gewond. Hij werd naar het militaire ziekenhuis van Kortrijk gestuurd. Nu begint de tragikomedie. Het werd bekend dat de gewonde geen Engelsman of Fransman was, maar een Belg – een inwoner van de eerzame, rijke stad Kortrijk. Hij had zijn lokale kennis op een niet al te aardige manier misbruikt tegen de rest van zijn eigen volk. De volkswoede snoof en fonkelde. En zo verschenen er de volgende dag mensen bij het kantoor van de commandant, gekleed in hoge hoeden en gewaden, hun vers geschoren, weldoorvoede gezichten rood van verontwaardiging, en vroegen om de onverlaat aan hen over te dragen voor een liefdevolle behandeling. De man in kwestie verstopte zich in bed, zijn tanden klapperend terwijl hij zichzelf zag hangen aan de dichtstbijzijnde lantaarnpaal. En nu de clou! Natuurlijk weigerden de Duitse autoriteiten om de bruut uit te leveren – dus vroegen de rokken tenminste om de gunst om hun beschermer – Manfred – eer te mogen bewijzen met een vlag en een zangvereniging. Ook deze wens van de burgerzielen werd niet vervuld. De delegatie van plechtige mannen gleed hoofdschuddend met opgerolde vlaggen weg, bedroefd over het gebrek aan begrip en inwijding van de Duitse autoriteiten… Ik heb Manfred zelden zo vrolijk gezien als nu toen hij sprak over deze aberratie van de burgerlijke moraal.”

    Comments (0)

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Back To Top