Een glorieuze dag voor JG I
Event ID: 436
18 maart 1918
Source ID: 58
“En toen kwam 18 maart.
Een glorieuze dag voor Jagdgeschwader I. Al in de vroege ochtend zoemden sterke één- en tweezits squadrons rond in de voorjaarslucht ver voorbij het front. Fighter Wing I was klaar om op te stijgen. Maar eerst durfde geen enkele Engelsman het front over te steken.
Toen, rond half elf, kwamen ze aan.
Ze baanden zich een weg op grote hoogte, dicht opeengestapelde squadrons, die de opdracht uitvoerden om over het Duitse front te vliegen en eindelijk inzicht te krijgen in wat daarachter rommelde. Om uit te vinden wat de vele nachtelijke geluiden die werden opgevangen betekenden, wat er aan de hand was. Langs het hele front in Frankrijk, van de maarschalk tot de laatste kleine Poilu, waren de verdachte geruchten niet gestopt.
Nu zou het ophouden.
De sterkste eskaders van het Britse leger rukten op naar het Duitse front op een hoogte van meer dan 5000 meter.
De radioberichten van de Duitse luchtverdedigingsofficieren waren op tijd in Avesnes le Sec aangekomen en de commandant steeg op met 3 eskaders in een gesloten formatie. Het was een prachtig en ernstig gezicht.
Ver vooruit aan het hoofd van zijn squadron zat de commandant, achter hem, 500 meter hoger verspringend aan de linkerkant, zaten Fighter Squadron 6 en Fighter Squadron 10 aan de rechterkant, dertig vliegtuigen, bemand door de meest gedurfde en beroemde piloten in het Duitse leger.
Op een hoogte van 5300 meter zag de commandant verschillende Engelse squadrons die net over de Duitse linies in de richting van Le Cateau waren gevlogen. De baron draaide zijn squadron om en volgde de Engelsen. Het laatste vliegtuig van het afsluitende squadron, een Bristol Fighter, brak en stortte neer onder het machinegeweervuur van Richthofen en luitenant Sußmann, die het tegelijkertijd aanvielen.
De commandant was dus begonnen met het doorbreken van de Engelse troepenmacht, hij verzamelde zijn 30 vliegtuigen weer en racete achter de twee squadrons aan die al waren doorgebroken naar Le Cateau. De Britten draaiden zich onmiddellijk om om zo snel mogelijk terug te keren achter hun frontlinie, maar het was te laat. Het Jagdgeschwader I viel aan.
Na een paar minuten waren de twee Engelse eskaders volledig uiteengereten en uiteengeslagen, de tegenstanders kletterden om elkaar heen in talloze individuele gevechten en binnen 25 minuten was de beslissing gevallen. Om 11 uur had luitenant Sußmann zijn tegenstander uitgeschakeld. Om 11.05 uur haalde Leutnant Kirchstein de eerste Engelsman van zijn leven uit de lucht, een tot dan toe onbekende officier die met deze kill een opmerkelijke lijst binnen het squadron begon bij te schrijven. Om 11.10 schoot Luitenant Loewenhardt een Breguet aan flarden. Tegelijkertijd vernietigde Oberleutnant Reinhard een Bristol Fighter die in de lucht uit elkaar spatte en met zijn brandende onderdelen neerstortte in het verwoeste landschap. Om 11.15 uur was Luitenant Wolff, een naamgenoot van twee bekende Wolffs, betrokken bij het eerste overwinningsgevecht van zijn leven, waarbij hij de eenzitter naar de grond stuurde, waar hij in stof uiteenviel.
Op hetzelfde moment dook de commandant neer op een Sopwith Camel die helemaal niet vuurde, ondanks de wimpels op de vleugels van de respectabele piloot; hij stortte neer en moest landen in Moulain.
Vijf minuten later schoot vice-sergeant Scholz een Sopwith neer, zijn 4e luchtoverwinning. Twee minuten later, precies om 11.22 uur, ging dezelfde sergeant achter de volgende Sopwith zitten die voor zijn kanon kwam en zag deze na een paar minuten brandend neerstorten. Om 11.25 barstte er nog een Sopwith onder de schoten van luitenant Friedrichs.
Toen de dertig jagers na deze hete vijfentwintig minuten om zich heen keken, ontdekten ze ten eerste dat de Engelsen waren verdwenen en ten tweede dat niemand van hun eigen squadron werd vermist. Een troep vijandelijke squadrons verjaagd in minder dan een half uur, negen vliegtuigen uit het midden van dit squadron geschoten en geen enkele man of machine verloren… Ze hadden het dode, superieure materiaal zelf, de zhalen superioriteit in het algemeen, gecompenseerd met iets dat niet met geld kan worden betaald, noch met Engels, noch met Amerikaans, noch met welk geld ter wereld dan ook, noch kan worden geleverd: hun bewonderenswaardige vermogen om de heetste kastanjes uit het vuur te halen met minder goede machines, met minder goed materiaal, met minder goed gevoede bemanningen.
De ridderlijke kameraadschap van de commandant kwam op deze dag en in deze strijd opnieuw op een boeiende manier tot uiting. Wat juichten de Engelse en Franse vliegeniers toe? Om een zo hoog mogelijk aantal kills te bereiken, voegde hij de kills van zijn kameraden toe aan zijn eigen lijst, op eigen verzoek of op hoger bevel?
Het verslag van de Ritmeester over zijn activiteiten in de luchtslag om Le Cateau vermeldt onder andere:
“…en ik schoot de laatste vijand neer, een Bristol Fighter, samen met Leutnant Sußmann, Jasta 11. Het verloor zijn vleugels en luitenant Sußmann verloor zijn vleugels. Het verloor zijn vleugels en luitenant Sußmann haalde het neer.
… het vliegtuig dat het dichtst bij mij vloog, blijkbaar een Breguet of een Bristol Fighter, werd door mij en Luitenant Loewenhardt beschoten, waarna de benzinetank van de vijand werd geraakt en ik het vliegtuig verticaal zag neerstorten. Luitenant Loewenhardt haalde het neer…”
Dus wie kreeg de schuld van dit neerschieten en het tweede neerschieten? Gebaseerd op de getuigenis van de commandant, luitenants Sußmann en Loewenhardt.
De missie van Jagdgeschwader I was volbracht.
De geforceerde verkenning van Engelse eskaders was volledig verhinderd. De grote dag X kon zijn vervulling naderen, ongestoord, ongehinderd, ongeobserveerd.”
Comments (0)