Kerstmis 1915
Event ID: 315
Categorieën:
24 december 1915
Source ID: 10
“Het lot is ons gunstig gezind. Onze wensen zijn uitgekomen. We vieren samen Kerstmis en je zou bijna geloven dat je terug bent getransporteerd naar vroegere, zorgeloze tijden. Opnieuw stond ik met mijn vier kinderen onder de lichtjesboom. Ik ging achter de piano zitten en speelde “Stille Nacht, Heilige Nacht”. Manfred en Ilse zongen prachtig mee met hun mooie, heldere stemmen. Lothar (helemaal niet muzikaal en zonder stem) hield zijn lippen gesloten, maar zijn ogen schitterden des te meer. Alle drie, inclusief Bolko, waren in uniform; Ilse in haar verpleegstersuniform… …Manfred kon ook heel luchtig zijn, zelfs uitbundig; het was verfrissend als hij zo onstuimig kon lachen om een grappig verhaal. Ik moest denken aan een luchtig voorval dat Menzke, de jongen, me had verteld de laatste keer dat hij hier in de keuken was. Op een dag, in vredestijd, ergerde Manfred zich eraan dat de toeschouwers elke dag in groepjes bij de poort van de kazerne stonden en min of meer veelbetekenende opmerkingen maakten over zijn inspanningen om de rekruten te trainen. Voor de volgende dag had hij Menzke voorzien van een flinke portie rotjes. Menzke moest doen alsof hij bij de poort van de kazerne aan het werk was en op zijn hurken, met zijn rug naar de toeschouwers toe, het vuurwerk afsteken. Geknal en geschreeuw alom. De geschrokken wandelaars renden als schapenvachten om elkaar heen. Marktmanden met appels, kool en eieren rolden op de stoep, de toeschouwers verspreidden zich, sommigen vloekend, anderen lachend. Maar het waren de Uhlans die het hardst lachten, Manfred sloeg op zijn dij en kon niet stoppen met lachen – totdat de eskadercommandant, die zelf aan het lachen was, zijn inventieve luitenant dergelijke effectieve maar al te originele lessen voor eens en voor altijd verbood. Deze jongensachtige uitbundigheid is altijd duidelijk in Manfred, hij is zo onbedorven, maar – het bepaalt niet zijn aard, iets anders overheerst in hem: mannelijke gedrevenheid, gekoppeld aan een ijzeren wil en een onwankelbare doelgerichtheid. Ik zeg doelgerichtheid omdat ik geloof dat hij altijd een duidelijk omschreven doel voor ogen had dat hij wilde en zou bereiken, ongeacht het terrein. Manfred was absoluut geen waaghals. Zijn manier van leven was “eerst afwegen – dan durven”. Met een helder hoofd werd een plan bedacht en erkend als het juiste – maar niets kon hem dan nog van zijn stuk brengen. Het ontbrak hem nooit aan moed en energie om zijn plannen te realiseren. Hij kon ook razendsnel beslissen, hij wist altijd meteen wat hij moest doen. Hij twijfelde nooit aan zijn mening. Ondanks zijn jeugd vond ik het ook leuk om veel dingen met hem te bespreken – zoals je meestal doet met het hoofd van een familie. Manfred zag verbazingwekkend duidelijk. Hij gaf altijd het juiste advies met volledige kalmte, wat nauwelijks bij zijn leeftijd leek te passen. Het was heerlijk om met hem te praten. Als je zijn mening hoorde, kon je daar met een gerust hart naar handelen. “Manfred heeft altijd gelijk” – dat was ook Lothars onweerlegbare mening. Niemand kon hem van mening doen veranderen. Het was Lothars evangelie, zijn leidraad in het leven. Het was voor hem vanzelfsprekend dat Manfred op de eerste plaats kwam. Hij kende geen afgunst, hij verheugde zich erin. Hij voelde zich op zijn gemak onder en naast deze broeder, dit was zijn plaats, dit was waar hij wilde zijn – en met een vol, onverdeeld hart. Lothar hield meer van Manfred dan van zichzelf, en dat zijn geen loze woorden: als het erop aankwam, zou Lothar zonder aarzelen zijn leven hebben opgeofferd voor dat van zijn broer. Zo’n trouwe vriend was van onschatbare waarde voor Manfred – in zekere zin was het een versterking van zijn eigen ego. Lothar had kalmte en minachting voor de dood. Hij had een ongeëvenaard doorzettingsvermogen. In dit opzicht deed hij geen stap onder voor Manfred. En wie in de familie hield er niet van Lothar! Hij was ontroerend geduldig met zijn vader, die hardhorend was; wat wist hij het kleine cadettenbroertje altijd gelukkig te maken! Wat was hij lief voor zijn moeder en zus! … Deze kerstavond, die ik met al mijn kinderen en mijn man onder de lichtjesboom kon doorbrengen, maakte me dankbaar en gelukkig.”
Comments (0)