• MvR te bed in het Sint-Niklaasziekenhuis (Lazaret 76) te Kortrijk. (picture source: Marke 2 Wereldoorlog 1)

MvR gewond aan de achterkant van het hoofd

Event ID: 374

Categorieën:

Verplaatsingen
Duits
Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

06 juli 1917

50.816141687498735, 3.2403333562695864
Markebeke
Marke

Source ID: 10

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 125

“We waren net in Hamburg – Lothar werd in een rolstoel naast ons gereden – en we hadden het erover hoe geweldig het was dat Manfred nog niet neergeschoten was. Hij leek immuun voor de kogels; één keer ging een schot door zijn twee bontlaarzen, een andere keer door zijn vliegenierssjaal, weer een andere keer door zijn bont- en leren jack – maar het had nooit zijn huid gekrast. We herinneren ons dat er een hele legende was gesponnen rond de ongedeerde Duitse meester vliegenier, het soort legende dat goed geschikt is voor romans. In de Franse loopgraven en schuilholen, in de kantines en op podia werd op mysterieuze wijze gemeld dat er in het rode vliegtuig (de ‘diable rouge’, zoals het bijgelovig werd genoemd) helemaal geen man zat, maar – een maagd, een Jeanne d’Arc van het luchtruim. Terwijl we van gedachten wisselden over de onkwetsbaarheid die door het lot leek te zijn voorbestemd, kwam er een bericht dat onze hoop abrupt de grond in boorde. Manfred was gewond geraakt aan zijn achterhoofd. Het schedelbot was ingeslagen en legde een stuk bloot ter grootte van een vijfmarker. – Hoe was dit allemaal gebeurd? Het moest dicht bij het leven zijn geweest. Pas geleidelijk aan begonnen de details van zijn wond een volledig beeld te vormen. Op 6 juli had Manfred het pad van een eskader bommenwerpers geblokkeerd en hun aftocht afgesneden. Ze konden niet langer aan hem ontsnappen. Hij keek rustig toe toen de Engelse waarnemers begonnen te vuren; hij haalde zelfs de veiligheidspal niet van zijn machinegeweren. Op dat moment werd hij in zijn achterhoofd geraakt. Het moet donker om hem heen zijn geworden; het schot had zijn oogzenuw verdoofd. Hij probeerde zijn hoofd naar de zon te richten en voelde de hitte van de zon in zijn gezicht branden, maar toen hij zijn ogen opende, zag hij niet eens een stipje wit. Een dikke zwarte bril leek zijn ogen vast te klemmen. Een woeste samensmelting van alle energie. Opnieuw zochten zijn blinde ogen naar de vuurschijf van de zon, zijn oogleden trilden en met een laatste, machtige krachtsinspanning drong een bleke helderheid zijn gezichtsveld binnen. Het vliegtuig maakt een noodlanding – waarom volgt de Engelsman niet! – Gescheurd kraterterrein spreidt zich uit in de diepte, zijn kracht neemt af, een andere zwarte muur duwt zich voor zijn ogen. Het vliegtuig komt tot stilstand, Manfred probeert op te staan van zijn stoel en uit te stappen, maar valt hulpeloos op de grond; snel wikkelen toegesnelde bemanningen zijn hoofd in met hun verband. Het laatste gevoel dat hij heeft is dat zijn hoofd op een distel ligt, waarvan de doornen zijn huid doorboren. Hij had niet langer de kracht om naar beneden te rollen. In het veldhospitaal ontdekken de artsen dat de wond ongeveer 10 cm lang is, maar dat het schedelbot blootligt en dat er ook sprake was van een hersenschudding. Manfred rapporteert met een snel herwonnen gevoel voor humor: “Het is goed om een koppige kop in het leven te hebben.””

Comments (0)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top