• Haus Richthofen. (picture source: The Illustrated Red Baron - The life and times of Manfred von Richthofen - Peter Kilduff -Cassel & Co - 2000)
  • Richthofen being assisted into his flight gear prior to boarding Albatros C.IX 4508/16. Note he is wearing the localized strapped-on bandage. (picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 2, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016)
  • "Der rote Vogel", Manfred einsteigend. (picture source: Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937)
  • Richthofen in the front cockpit of Albatros C.IX 4508/16 at Hannover, Germany, ca. Sept/Oct, 1917. (picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 2, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016)
  • Colorized view of Richthofen in Albatros C.IX 4508/16 at Hannover, Germany, ca. Sept/Oct, 1917. (picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 2, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016)
  • Richthofen in the front cockpit of 4508/16, preparing for flight with Mohnicke. The Albatros C.IX had a fairing before the front cockpit that blocked the wind, the clear panels of which allowed light to enter the cockpit. (picture source: Inside the victories of Manfred von richthofen - Volume 2, James F. Miller, Aeronaut Books, 2016)

MvR in Schweidnitz

Event ID: 376

Categorieën:

Verplaatsingen
Duits
Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

17 september 1917

50.84890767354939, 16.476310886960174
Władysława Sikorskiego 19, 58-105 Świdnica, Polen
Swidnica
Schweidnitz

Source ID: 10

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 127

“Op 17 september telegrafeerde Manfred dat hij ’s middags per vliegtuig zou aankomen. We wachtten op de paradeplaats. Om zes uur verscheen het rode vliegtuig, dat nu zijn privébezit is. In de laatste gloed van een zuivere septemberdag gaf het de indruk dat het uit het midden van de zon tevoorschijn was gekomen. Manfred vloog eerst over de stad, waar hij werd opgemerkt en met groot gejuich werd begroet. De voorheen lege landingsplaats werd gevuld met een menigte mensen. Het gebrul van stemmen overstemde de motor. Het vliegtuig landde zo zacht als een vlinder. Ondanks de slagbomen hadden we moeite om bij ons huis te komen. Manfreds wond was dieper dan ik had verwacht. Tot mijn verdriet zag ik dat het haar op zijn hoofd was uitgedund. Het leek alsof hij kaal werd. Misschien is het haar alleen maar uitgevallen en groeit het weer aan. – Als kind had hij zulke prachtige krullen die glinsterden als gesponnen zonlicht. Albrecht, Lothar en Bolko reisden hierheen. Voor het eerst sinds Kerstmis 1915 waren we weer allemaal samen. Ik was gelukkig in de vrede en veiligheid van mijn familie. Tot mijn schrik realiseerde ik me dat Manfreds hoofdwond nog lang niet genezen was. Het bot ligt nog steeds bloot. Dag na dag gaat hij naar een plaatselijk militair ziekenhuis om het verband te laten vervangen. Hij ziet er slecht uit en is prikkelbaar. Tot nu toe leek hij me Jung-Siegfried de onkwetsbare. Zijn soepelheid, de gemakkelijke manier waarop hij zijn luchtgevechten beschreef, hadden me een beetje misleid over het vreselijke gevaar van zijn activiteiten. Maar de ene na de andere briljante jonge vliegende held was gevallen. Ze waren allemaal experts geweest en hadden een ongeëvenaarde moed. Nu had ook het noodlot Manfred getroffen – hij was gewond geraakt. “Hoe is dat eigenlijk gebeurd?” vroeg ik hem. “Je hebt me gewoon geraakt,” was het snelle antwoord. Hij wist niet waar het schot vandaan was gekomen. – Maar waarschijnlijk van de grond. We liepen door de tuin en nu wilde ik zeggen wat ik me had voorgenomen: “Stop met vliegen, Manfred.” “Wie zou er oorlog voeren als we allemaal zo dachten…? Alleen de soldaat in de loopgraven?…Als degenen die geroepen zijn om leiding te geven falen, zal het snel zijn zoals in Rusland.” “Maar de soldaat wordt van tijd tot tijd afgelost, gaat in ruststand, terwijl jij meerdere keren per dag de gevaarlijkste duels uitvecht op 5.000 meter hoogte.” Manfred werd ongeduldig. “Zou je het goed vinden als ik me nu in veiligheid bracht en op mijn lauweren ging rusten?” Nee – hier was niets aan te doen; Manfred zou blijven vechten tot – tot – de oorlog voorbij was.”

Comments (0)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top