Skip to content

Bliksembezoek aan Schweidnitz

Event ID: 331

Categorieën:

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

14 november 1916

50.84890767354939, 16.476310886960174
Władysława Sikorskiego 19, 58-105 Świdnica, Polen
Swidnica
Schweidnitz

Source ID: 10

Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p.

“Een grote, onverwachte vreugde! Manfred arriveerde bij het krieken van de dag. Hij zag er slank en robuust uit. En wat hij had meegemaakt! Hij moest de hele dag praten. – De dood van Boelcke lag hem na aan het hart. Hij prees nogmaals de innerlijke helderheid en perfecte kalmte van deze man, het vriendelijke evenwicht van zijn natuur, die zelfs in de verste verte geen aanleiding gaf tot de gedachte aan vriendjespolitiek. (Uit alles maakte ik op dat Boelcke en Manfred van nature veel gemeen hadden). Manfred zei: “Iedereen dacht dat hij zijn beste vriend was.” En toch vertoonde hij niet de minste neiging deze of gene kant op; hij was gewoon de as, het centrum. De enige persoon van wie kon worden aangenomen dat hij iets dichter bij Boelcke stond dan de anderen, was de man die het ongeluk had gehad om midden in de lucht tegen hem aan te botsen. Het was slechts een lichte aanraking van de vleugels geweest; van schuld kon geen sprake zijn. Manfred sprak met grote warmte over deze luitenant Böhme als een volwassen, waardevolle persoonlijkheid. Hij was misschien een tiental jaren ouder dan zijn kameraden (van wie de leeftijd iets boven de twintig lag); hij had iets achter de rug voordat hij aan vliegen toekwam. Hij was al een pionier geweest voor Duitsland door lang voor de oorlog gedurfde luchttrams te bouwen van het hooggebergte naar de vlakten in Oost-Afrika. Toen Boelcke bij Manfred in Rowel aanklopte, rekruteerde hij ook luitenant Böhme voor het nieuwe eskader gevechtsingenieurs aan de Somme. Böhme was zeer toegewijd aan zijn meester; zijn volwassen en rustige mannelijkheid stond hoog aangeschreven in de kleine kring. Nu hij zwaar te lijden had onder dit wrede lot, vreesden zijn vrienden het ergste en probeerden ze hem op alle onopvallende manieren hun kameraadschappelijke solidariteit te tonen. Maar het was Boelcke’s vader, die naar Cambrai was gekomen voor de overplaatsing, die de laatste en diepste troost kreeg. Hij bezocht Erwin Böhme op het vliegveld en sprak hem vriendelijk toe. Er zou een diepe band gesmeed worden tussen de twee families. Bijna abrupt vertelt Manfred dan over zijn eigen gevechten. Het is altijd een duel tussen jou en mij. Manfred ziet het anders; voor hem is het het laatste overblijfsel van een oud ridderschap in deze gevechten man tegen man. Hij heeft het niet zo op aerobatische hoogstandjes in de lucht. “Het is gewoon iets voor het oog,” oordeelt hij. Hij vliegt meestal dichtbij op een hoogte van 5000 meter en schiet alleen op 30 meter. Maar je hoeft geen scherpschutter te zijn, zegt hij. (Hij verwijst naar Boelcke; ze zijn een paar keer samen op kippenjacht geweest, Boeclke raakt nooit iets. – En toch raakt hij altijd in de lucht! Het hart maakt de gevechtspiloot – ik denk dat ze het daar allebei over eens waren. Manfred schoot de achtste uit een eskader van 40 of 50 bommenwerpers. Zijn eigen vleugels werden vaak doorzeefd met vijandelijke treffers. Vroeger werden deze plaatsen nauwlettend in de gaten gehouden, maar nu let niemand er meer op. Er gebeuren veel wonderen in de lucht. “Het grootste is dat je levend en wel voor ons stond?” “Ja, dat is het,” antwoordde hij eenvoudig. De volgende dag reisden we met z’n allen naar Trebnig, waar een van de dochters van mijn broer ging trouwen. Het was fijn om zulk bloeiend geluk te zien in zo’n moeilijke tijd. Het leven gaat door, het is altijd de sterkste kracht. We waren allemaal gelukkig. Manfred was erg gevierd. Hij vertrok weer op de avond van de bruiloft.”

Comments (0)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top