MvR zou dood moeten zijn

    Event ID: 291

    Categorieën:

    Verplaatsingen
    Duits
    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937.

    05 augustus 1914

    50.866588216887884, 20.628171167960357
    Kielce
    Schelmce

    Source ID: 10

    Die Erinnerungen der Mutter des roten Kampffliegers Kunigunde Freifrau von Richthofen. Im Verlag Ullstein - Berlin, 1937. p. 10

    “Vandaag was een dag die nog vers in mijn geheugen ligt, maar die me ook diep heeft geraakt. Een velddienst voor het hele garnizoen, de soldaten en hun gezinnen vond plaats op de kleine paradeplaats, die aan twee kanten zo aangenaam omzoomd is met groen, heel dicht bij ons huis. Het was een groots afscheid in het aangezicht van het eeuwige, een saamhorigheid die alleen het lot kan creëren en die nu onverbrekelijk door iedereen gedragen moet worden. Nog voordat de dienst begon, was de oorlogsverklaring van Engeland aan Duitsland bekend geworden. Daar stonden ze nu, onze soldaten, die onze trots waren, als muren stonden ze aan drie kanten van het plein, op de nog vrije flank de mannen en vrouwen in donkere kleding, de ouders, de zussen van onze strijders, die vandaag in grijze kleding zouden vertrekken, morgen of overmorgen. In het midden stond het veldaltaar, met geestelijken die spraken, diepe ernst op alle gezichten; je probeerde je dit of dat beeld te herinneren dat je dierbaar was geworden uit gelukkiger dagen. Misschien zou je het nooit meer zien. De hemel boog zich blauw en onbewolkt over het plechtige, prachtige beeld, de lichte wind droeg het zoemen van de kerkklokken, we zongen allemaal “We komen om te bidden…” met grote vurigheid. Het was als een belofte, het straalde door ons heen, en iedereen voelde: voor het Duitse volk is er alleen overwinning – of ondergang. En nu gebeurde er iets met me dat ik niet kon geloven. Kennissen die ons begroetten deden dat met zo’n verlegen hartelijkheid dat ik uiteindelijk verrast was. Ze vroegen steeds weer naar Manfred, met zo’n vreemd medeleven. Was mijn zoon teruggekeerd van de patrouilleslagen aan de andere kant van de grens? “Ja, zeker…” Maar waarom vroeg iedereen zo vreemd, mijn God. Wat was er gebeurd? Mijn knieën werden slap, ze duwden me een veldstoel en ik moest gaan zitten. Toen hoorde ik dat Manfred dood was en dat zijn vriend Webel ook vermist of gedood was. Angst deed mijn hart verstijven, maar alleen voor een moment. Een zekerheid, een vertrouwen dat nergens op gebaseerd was dan op zichzelf, vertelde me: dat kan niet, het is allemaal een vergissing, hij leeft. En dit vertrouwen in de innerlijke stem zorgde ervoor dat alle angst van me afviel, dat ik al snel getroost werd, zelfs vrolijk…”

    Comments (0)

    Geef een reactie

    Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    Back To Top