Testimonial of Carl August von Schoenebeck
Event ID: 53
03 September 1917
Source ID: 1
Testimonial of Carl August von Schoenebeck: In juni 1917, ik was toen 19 jaar oud, kreeg ik het bevel mij bij Jasta 11 aan te melden. Manfred Freiherr von Richthofen was leider van deze Jagdstaffel, die men toen al tot een van de beste van onze luchtmacht rekende. Ieder van ons kende deze Jagdstaffel en wij bewonderden Richthofen. Er beviel mij een zekere vrees: “Hoe zou ik met mijn 19 jaar tegenover de beste jachtpiloot staan?”. Ik meldde mij dus bij mijn nieuwe commandant, die nog dezelfde dag mijn kwaliteiten als piloot wou testen. Het voor mij nog nieuwe jachtvliegtuig had ik dadelijk in de hand, zodat ik kon tonen wat ik tot hiertoe had geleerd. Ik was trots met mijn prestatie, Richthofen echter zie mij: “Dat bewijst nog niets, u moet bochten kunnen maken, niets anders dan bochten, door onder andere hoogte te winnen en het uiterste uit het toestel te halen.”. Bovendien meende hij dat hij mij in de eerste 8 tot 10 dagen nog niet naar het front kon meenemen. Ik was ontgoocheld, en toen ik daarenboven bij de schietoefeningen een eerder matig resultaat behaalde, overviel mij een onzekerheid.DOch mijn zelfvertrouwen keerde vlug terug, al na de eerste vluchten die ik met de Jagdstaffel aan het front mocht maken. Richthofen nam daarbij zelf de opleiding van zijn mannen in handen. Wij moesten schijfschieten; ieder kreeg voor zijn beide machinegeweren 50 patronen mee; aanvangers behaalden gemiddeld een trefferaantal van 50-60, de besten brachten het tot 80. Wanneer von Richthofen echter terugkwam, had hij altijd boven de 90 treffers in de schijf zitten. Bij onze frontvluchten paste hij op ons als een hen op haar kuikens. Alle aanvangers moesten in zijn onmiddellijke nabijheid vliegen, de ouderen vlogen meer achteraan, en hoger…Zo kwam het eens voor dat ik pas bij de bespreking, die na iedere frontvlucht werd gehouden, vernam dat von Richthofen weer 2 tegenstrevers had neergeschoten, zozeer was men met zichzelf bezig…Na iedere frontvlucht maakte von Richthofen ons attent op onze fouten. Zo merkten wij met verstomming dat hij niettegenstaande zijn eigen gevechten op leven en dood ons geen ogenblik uit het oog verloor. Dat gaf de Jagdstaffel begrijpelijkerwijze een groot veiligheidsgevoel, want men wist dat men zich op de commandeur rotsvast kon vertrouwen. Al was de situatie nog zo slecht, doorzag die en haalde ons eruit…Een treffer van achteren was de enige werkelijke mislukking die von Richthofen kende. Na ieder luchtgevecht inspecteerde hij elk toestel en wee ons, als hij zo een treffer ontdekte, want dat gaf dan een flinke uitbrander. Onze vrees voor zo’n berisping was zo groot, dat wij vaak op een ‘ander’ vliegveld onze kogelgaten lieten dichtkleven. Richthofen ontdekte deze treffers toch, want hij had de situatie vanuit de lucht waargenomen. Was men dan uit zo’n luchtgevecht gekomen, dan was de bekende uitvlucht: de propeller deugt niet of de stofbekleding van het toestel is te oud; steevast klonk dan de bewering: de motor draait niet normaal. Richthofen kende al deze uitvluchten, besprak die met de mecaniciens en zei hun het volgende: “Als een piloot van een frontvlucht terugkomt en beweert dat de motor niet in orde is en daardoor een treffer langs achter kreeg, dan horen jullie zich deze onzin rustig aan. Jullie plaatsen dan het toestel 3 dagen in de tent en als jullie het toestel terug overhandigen zeggen jullie dat er een nieuwe motor ingebouwd werd.Wij waren vanzelfsprekend trots en tevreden na drie dagen ons toestel in nieuwe staat terug te krijgen en vonden het prima! Hoe hadden we later ‘n wrang plezier, als we vernamen hoe de commandeur ons had beetgenomen…Buiten dienst was Richthofen de schitterendste kameraad die men zich kon wensen. Er waren vrijwel geen onenigheden, hij was groothartig en maakte al onze fratsen mee. Wanneer het ging om poetsen te bakken was hij er altijd graag bij, we waren immers allen nog zo jong. Net zo kameraadschappelijk was hij met de Engelse piloten, die het er levend hadden vanaf gebracht en in gevangenschap terecht kwamen. “Het gevecht was voorbij, waarom zouden we nog verder gaan?”, meende hij. Vooraleer ze naar Duitsland afgevoerd werden, konden zij zich volledig vrij bewegen en aten met ons mee in onze mess. Richthofen vroeg hun op erewoord dat ze geen vluchtpoging zouden ondernemen. Een Engelse officier heeft eens dat erewoord geweigerd en Richthofen zei: “Goed, ik zal u toch niet opsluiten, alleen streng bewaken; wanneer u echter vlucht, kan het gebeuren dat u door de bewakers terstond wordt neergeschoten”. De man is niet gevlucht!…Op zekere dag was er weer zo’n groep afgevaardigden bij ons aangekomen…In die gezellige stemming zegt Richthofen opeens: “Eigenlijk zouden we voor die heren uit het vaderland eens een echt bombardement moeten demonstreren, opdat ze de stemming aan het front eens werkelijk zouden leren kennen…Alles staat klaar, een fluitsignaal van Richthofen: de motorfietsen beginnen te draaien, de radijsjes ontploffen in de lucht alles fel verlichtend, de machinegeweren knetteren…Voorzichtig komen ze naar buiten en willen naar de bunker lopen. Opnieuw een fluitsignaal van von Richthofen en onze waterbom ledigt zich boven de hoofden van onze bezoekers…Weinig uren daarna gaat de telefoon, Richthofen wordt voor een uitbrander naar Gent geroepen! Wanneer hij later een weinig bedrukt terugkeert, vertelt hij ons dat de Oppercommandant erg gescholden heeft, maar het is hem toch zo voorgekomen, dat ook hij over onze welgeslaagde aanval moest lachen.
This Post Has 0 Comments