Sergeant Popkin – De vierde claim
Event ID: 784
21 april 1918
Source ID: 39
ISBN: 9781904943334
Hieronder vindt u fragmenten uit het boek ‘The Red Baron’s last flight’ van Norman Franks en Alan Bennett. Het bevat veel meer details dan hieronder en is de ultieme referentie over dit onderwerp.
“Sergeant Cedric Basset Popkin, mitrailleurschutter 1e klasse, was verantwoordelijk voor vier Vickers-mitrailleurs op de top en zuidhelling van de Morlancourt Ridge, met het kanaal en de rivier de Somme eronder. Hij maakte deel uit van de 24e Mitrailleurcompagnie, 11e Brigade, 4e Australische Divisie onder brigadegeneraal James Cannan.
De verwarring over de exacte positie van soldaat Rupert Westons Vickers-mitrailleur toen sergeant Popkin het overnam en vuurde op het rode driedekker-vliegtuig, kan opnieuw te wijten zijn aan het gelijktijdig gebruik van kaarten van verschillende jaargangen. Popkin verklaarde in zijn rapport dat hij zich ergens in J.19.d bevond. Op de kaart van april 1918 zou die locatie hem minstens 100 yards zuidelijker (lager op de helling) plaatsen dan nodig om het juiste schootsveld te hebben. Op een kaart van augustus 1917 ligt J.19.d juist 100 yards noordelijker, wat wél het gewenste schootsveld biedt.
Popkin vuurde tweemaal op het driedekker-vliegtuig. De eerste keer was toen het toestel May’s Camel achterna zat langs de helling over de moddervlakten. De vliegtuigen waren net de pontonbrug van Darbyshire gepasseerd (aan hun linkerzijde) en naderden de scherpe bocht in de rivier. Volgens Weston vlogen de toestellen op boomhoogte toen Popkin het wapen greep; Weston werd toen gedegradeerd tot helper bij zijn eigen wapen. Popkin schatte het driedekker op ongeveer 18 meter hoogte. Hij liet de Camel passeren en vuurde zo’n 80 kogels af op de rechterkant van het toestel vanaf een afstand van 100 tot 150 yards. Boven de bomen kwam het driedekker in turbulente lucht terecht en begon te hobbelen, waardoor Popkin dacht dat hij geraakt had. Toen het vliegtuig echter de bomen achter zich liet, vloog het weer stabiel verder en begon de steile klim naar de rug, terwijl de rivier naar het zuiden boog. Aangezien Popkins mitrailleur op 70 tot 130 voet hoogte stond en het vliegtuig op ongeveer 60 voet vloog, vuurde hij min of meer horizontaal of naar beneden.
Het driedekker vloog nu over de heuvelrug richting de 18-ponder batterijen. Popkin draaide zijn mitrailleur noordwestwaarts, voor het geval het toestel terugkeerde. Enkele ogenblikken later zag hij het rode toestel inderdaad weer verschijnen, komend vanuit het noordwesten richting de steenbakkerij.
Nadat het driedekker ontsnapt was aan het vuur van Buie en Evans, vuurde Popkin een tweede salvo van 80 schoten. Er is geen aanduiding van afstand in de verslagen van Popkin of Weston. Weston, die tijdelijk enkel de munitieriem moest doorvoeren, schatte de hoogte van het toestel op 300 voet, boven terrein dat zelf al 250 voet hoger lag dan de rivier, wat het totaal op 450 voet bracht. Popkin, nu richtend op het noordwesten, vuurde omhoog en op de rechterzijde van het naderende toestel, ongeveer een derde van de weg tussen batterij 53 en de plek waar het neerstortte. De afstand bedroeg 800 à 850 yards.
Tijdens deze vuurstoot tilde de neus van het vliegtuig zich bijna verticaal op, en rolde het toestel naar rechts — typisch voor een rechtshandige piloot die rechts werd geraakt en de stuurknuppel naar de schouder trekt. Het vliegtuig herstelde zich kort en begon toen een steile duik richting Sainte Colette. Omstanders feliciteerden Popkin met zijn schot.
Popkin gaf elders aan dat zijn positie zich op ongeveer 1000 yards ten zuidoosten van batterij 53 bevond (buiten zicht over de rug). In een rapport uit 1918 schreef hij: “De afstand tussen de plek waar het vliegtuig neerstortte en mijn mitrailleur was ongeveer 600 yards.”
Deze schattingen komen samen in het zuidwestelijke kwadrant van vak J.19.d. Een lijn 150 yards zuidwestwaarts verbindt het vluchttraject van May en Richthofen bij de bocht in de rivier. Hoewel geen precieze plaats kan worden vastgesteld, lijkt Popkins verslag plausibel.
Popkins schieten was voorbeeldig. Volgens zijn eigen woorden mikte hij de eerste keer onvoldoende vóór. Bij de tweede salvo, waarvoor een voorspel van acht à negen romplengtes nodig was, berekende hij weer verkeerd — want als hij raakte, was het vermoedelijk met slechts één kogel aan de rand van het spreidingsveld.
Drie zijdelingse bemerkingen:
- Waarom vuurden de andere drie mitrailleurs van Popkins eenheid niet? Oorzaak: Murphys wet. De ochtend was kalm, beide zijden namen rust. De lunch was nog een uur weg, en iemand vond dat vis smakelijker zou zijn dan rantsoenen. In het meer naast het kanaal (500 yard verder) kon een granaat “per ongeluk” ontploffen…
- Sergeanten hebben doorgaans geen eigen mitrailleur. Toen Popkin Westons wapen overnam, hield niemand nog toezicht op de rest. Waarschijnlijk, zonder orders, deden de anderen gewoon niets. Alles gebeurde op enkele seconden tijd.
- Andere bronnen geven locaties (zoals J.25.a.6.9), maar die liggen op bloot terrein langs de weg Corbie–Vaux-sur-Somme, even hoog als de moddervlakte. Dat is onlogisch: hoger, begroeid terrein lag net ten noorden. Toen die coördinaten op de kaart van augustus 1917 werden geplaatst, vielen ze plots wél op beschutte plekken, vooral J.25.b.3.7 van Fraser, vlak bij J.19.d van Popkin. Niet iedereen kreeg misschien meteen de nieuwe kaart.
Conclusie:
Als het toestel normaal vloog, dan kwam Popkins fatale kogel onder een hoek die past bij de ingangswonde, op een afstand waar die nog in de kleding kon blijven steken.”
Comments (0)